Dallarımda Kar

 

 

Dallarımda Kar

 

Gün benim neyimdi, bilemeden geçti yıllar.

Nice bulutlar süzülüp geçti yanağımdan,

köklerimi yanıltmadı toprak;

ah olmasaydı kabuğumdaki bu tanıklıklar.

 

Gün benim neyimdi, şimdi dallarımda kar;

içimde sakin bir hasret var.

 

Yolda olduğumu bilirdim, yol benim ikizimdi;

tohum ışırdı yapraklarımın arasından, yol bunu bilirdi.

Kar gizlerimizi vururdu yüzümüze:

aşk aydınlığındaydık o zamanlar.

 

Dağa boy verdim, açtım kendimi;

yan yana oluşumuza sevindim.

Dilini anladım, dilimle çözüldüm;

mevsimlerin neremizden geçtiğini gördüm.

 

Sularını dolaştır aynalı patikamdan,

işte terimi sildim.

 

Hiç anlamasam da olur; gün benim neyimdi,

şimdi dallarımda kar;

içimde sakin bir hasret var.

O kadar..!

Şerif Erginbay

 

 

Gev Kemiği, -Şairin Ölümü Üstüne-

Gev Kemiği

 

                 -Şairin Ölümü Üstüne-

“Kuş ölünce Gev Kemiği’ni kırmak gerek”, dedi kadın:

“Değilse sonsuza dek acı çeker.”

Şairi ellerinden tutup yere yatırdı, göğsünün üstüne oturdu, ata biner gibi.

Sonra panter gibi sıçradı, neredeyse çınarın alt dallarına kadar ve bütün gücüyle indi şairin göğsüne: kaburgaları güneşte gevremiş bir sepet gibi çatırtıyla kırıldı.

Son soluğuyla sordu şair: “Neden yalnızca Gev Kemiği’mi kırmadın?”

Kadın: “Eğe kemiklerinden birisi olduğunu gördüm düşümde ama hangisi olduğunu bilmiyorum ki!”

“Yazılacak şiirim kalmadı mı artık?”

Yanıt yerine gölgeli bir gülümseme bıraktı kadın şairin üstüne.

Son duyduğu dalda bir mavi kuş şarkı söylüyordu: gökte yankılanan sesiyle.

Şerif Erginbay